Św. Ignacy Loyola – założyciel Towarzystwa Jezusowego (jezuitów). Urodził się w 1491 roku, w Hiszpanii, jako członek rodziny szlacheckiej. W młodości przygotowywał się do służby na dworze królewskim. Marzył, że w przyszłości zdobędzie sławę i poślubi kobietę z wysokiego rodu.
Punktem zwrotnym w jego życiu była bitwa z Francuzami. Podczas oblężenia Pampeluny został ciężko ranny. W czasie długiej rekonwalescencji dużo czytał. Z braku innych książek zainteresował się Ewangelią i historiami świętych. Był to początek jego nawrócenia.
W 1522 r. zamienił strój rycerski na ubranie żebraka i wyruszył pieszo do sanktuarium Matki Bożej w Montserrat, gdzie odbył kilkudniową spowiedź. Następnie, na kilka miesięcy, zamieszkał w grocie nieopodal miasteczka Manresa. Służył chorym i ubogim, prowadził rozmowy duchowe i wiele czasu spędzał na modlitwie. Refleksja nad własnym życiem duchowym i notatki sporządzone w Manresie stały się podstawą jego słynnych „Ćwiczeń duchowych”. Do dziś korzystają z niej tysiące osób odprawiających rekolekcje ignacjańskie.
To właśnie w okolicach Manresy, nad rzeką Cardoner, Ignacy dogłębnie zrozumiał najważniejsze prawdy wiary i mocno zapragnął żyć z Jezusem i dla Niego. Pod wpływem tego pragnienia, wyruszył na pielgrzymkę do Jerozolimy, a stamtąd wrócił do Hiszpanii, by rozpocząć studia filozoficzne i teologiczne. Gdy kontynuował studia w Paryżu poznał Piotra Fabera i Franciszka Ksawerego, którzy zostali później jego bliskimi przyjaciółmi. Wraz z innymi towarzyszami złożyli śluby czystości i ubóstwa, a następnie decydowali się założyć zakon. Z czasem, cechą charakterystyczną nowego zakonu stał się szczególny ślub posłuszeństwa Ojcu Świętemu. Towarzystwo Jezusowe zostało zatwierdzone w 1540 r.
Ignacy zmarł 31 lipca 1556 r. Papież Grzegorz XV ogłosił go świętym, a Pius XI – patronem rekolekcji.
